Inguratzen
gaituen mundua bi kategoria nagusitan bana dezakegu: batetik, mundu
naturala edo organikoa, eta bestetik, mundu artifiziala edo gizakiak
eraikitako mundua. Gure herrietan gero eta elementu artifizial
gehiago daude eta natura herriguneetatik kanpo, periferietan,
geratzen da. Gero eta gizarte biofobikoagoa izatea eragiten du
horrek, gizakiaren eta naturaren kaltetan. Izan ere, naturarekiko
elkarrekintzak haurren (baita helduen) garapen integralean duen onura
bistakoa da, bai garapen fisikoan, kognitiboan zein emozionalean.
Gure izaera naturala da, eta poliki-poliki, deskonektatzen hasiak
gara gure esentzia horretatik, ustez, modernoagoak, erosoagoak eta
garbiagoak diren espazioetara mugatuz.
Naturaren
eta eremu artifizialen arteko oreka eta uztarketa bilatu nahi dugu,
beraz. Herri hezitzaile batek naturarekiko elkarreragina bilatu nahi
du, natura bera hezkuntzarako baliabide esanguratsua baita. Egungo
herri artifizialetan pixkanaka natura sartu nahi dugu, eremu
gehiagotan txertatuz, eremu ezberdinen arteko trantsizio bideak
sortuz, zuhaitzen eta uraren presentzia indartuz eta beste hainbat
interbentzio taktiko zein egiturazko aurrera eramanez. Horretarako,
ezinbestekoa da espazio urbano ez urbanizatuei arreta jartzea, eta
horiek babestea.
